Там, дзе вецер над полем, як выгнаны з раю,
Абсыпае сябе, завываючы, пылам,
Я, стамлёны вандроўнік, крыніцу шукаю,
Хоць і знаю: яна недзе за небасхілам.
Камяні, нібы глыбы адвечнага лёду,
Праз траву, як зялёны туман, мне віднеюць,
І, нібы машкату, я памерці ахвоту
Праганяю, ды думкі мае не дабрэюць.
Гэты дзень, нібы вогнішча, дымна згарае,
І хачу я вярнуцца... Куды? Сам ня знаю.
Як пясок у гадзіньніку, пыл асядае,
І я ў пыл, як падбіты матыль, асядаю...
Там, дзе вецер над полем, над жоўтай травою,
Як пад сонцам, што ў травах зьнікае, іскрыцца,
Камяні растаюць і сьцякаюць вадою,
І цячэ празь вякі, як праз камень, крыніца...
10.VII.1996.
|
|
